Bodziszek cuchnący (Geranium robertianum)
Bodziszek cuchnący (Geranium robertianum) – roczna lub dwuletnia roślina należąca do rodziny Bodziszkowatych (Geraniaceae), występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. W Polsce jest gatunkiem pospolitym i można go spotkać w lasach liściastych, mieszanych i iglastych, w cienistych ogrodach, również w górach po piętro podalpejskie, preferuje stanowiska wilgotne i gleby zasobne w azot. Podczas gdy, nazwa rośliny pochodzi od zapachu wydzielanego po roztarciu. Natomiast bodziszek osiąga 20-40 cm wysokości, a jego łodyga jest czerwonej barwy, owłosiona i rozesłana lub wznosząca się. Ponadto, liście bodziszka są dłoniaste, złożone z 3-5 pierzastosiecznych odcinków, a czerwone kwiaty białawo żyłkowane osadzone są po dwa.
Surowcem zielarskim jest ziele bodziszka cuchnącego zbierane w okresie kwitnienia, tj. od maja do września.
SKŁADNIKI AKTYWNE
Zawiera olejek eteryczny, garbniki, gorycze, witaminy A,B,C, kwasy organiczne, minerały (wapń, potas, magnez, żelazo, fosfor oraz rzadko występujący pierwiastek – german).
DZIAŁANIE
Bodziszek cuchnący wykazuje działanie ściągające, przeciwzapalne, przeciwcukrzycowe, antyoksydacyjne, antyseptyczne i moczopędne oraz hamujące krwawienia. Ponadto, ziele bodziszka zwiększa naturalną odporność organizmu na stres, reguluje metabolizm, obniża ciśnienie krwi oraz działa antynowotworowo i przeciwstarzeniowo.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Bodziszek cuchnący stosowany jest w leczeniu nieżytu żołądka, krwawień z przewodu pokarmowego i przy krwiomoczu. Ponadto, niegdyś stosowano go stanach zapalnych wątroby, nerek i zapaleniu pęcherza moczowego. Podczas gdy, niektórzy badacze odnaleźli jego zastosowanie w leczeniu nowotworów układu pokarmowego, a wśród innych gatunków udowodniono działanie hamujące stan zapalny żołądka. Ponadto, ze względu na zawartość germanu, wspomaga dostępność tlenu w tkankach oraz zapobiega skutkom stresu oksydacyjnego. Natomiast, zewnętrznie stosowano go w leczeniu ran i owrzodzeń.
PRZECIWWSKAZANIA
Nie należy stosować ziela w przypadku stanu zapalnego prostaty.
STOSOWANIE
Wewnętrznie w postaci odwaru z ziela (2 łyżki zalać 0,5 litra wrzącej wody), ale można stosować również zmielone ziele (1 łyżeczkę) 4 razy dziennie, popijając je niewielką ilością wody. Natomiast zewnętrznie stosuje się je w postaci okładu.
LITERATURA
I. Dietmar Aichele, Marianne Golte-Bechtle, tłum. Helena Terpińska-Ostrowska: Jaki to kwiat?. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne. Warszawa 1984. ISBN 83-09-00687-X
II. https://atlas.roslin.pl/plant/7074
III. https://okiemprzyrodnika.wordpress.com/tag/geranium-robertianum/
IV. https://www.self-healing-herbs.com/herb-robert.html
V. Źródło zdjęcia: Krzysztof Golik – Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=57744409